Mimo wielu negatywnych opinii Filmwebowiczów, z jakimi się tu spotkałam przed obejrzeniem, to i tak postanowiłam sama się przekonać, czy podzielę ich zdanie. Okazało się, że "Egoiści" bardzo mi się spodobali. Obraz na mnie podziałał przygnębiająco, dając do zrozumienia do czego prowadzi skrajny hedonizm. Tak, mówię skrajny, bo we wszystkim należy zachować umiar. Sama wyznaję zasady hedonizmu na co dzień, ale zachowując przy tym moralność (!), nie wpadam w narkotyki czy alkoholizm. Wiele scen było naprawdę bardzo wymownych, po prostu mocnych - Anka miażdżąca cukier, zalewająca go winem aż w końcu wbijająca sobie wykałaczkę w rękę; Anka i Ilonka wchodzące do toalety za pewnym chłopakiem i sytuacja, jaka tam zaszła; kiedy Młody cieszy się z telefonu, który wydaje się być z porodówki, a w rzeczywistości to wiadomość od dilera; wywołanie pożaru domu Filipa - jego przywiązanie do lalki... Te świetne momenty mogę wyliczać bez końca.

Po obejrzeniu filmu spojrzałam na niektórych aktorów z innej strony, aż mnie niekiedy zamurowywało. Lubaszenko zawsze był dla mnie świetny, ale pierwszy raz oglądałam Mohra w takiej dużej roli, Cielecką wyraźnie polubiłam (ma ogromny talent!). Największym zaskoczeniem byli dla mnie Dygant i Frycz. Agnieszka była dotychczas dla mnie głupawą nianią Franią, której nie trawiłam, a tutaj pokazała kawał dobrego aktorstwa. Coś zupełnie innego, niż prezentowała szerokiej publiczności. Co do Frycza - wcześniej kojarzył mi się z rolami amantów, przystojnych panów po czterdziestce, ewentualnie jakichś szychów. A tutaj... no, zachwyt, taka trochę psychodelia.

Z pewnością nieraz wrócę do tego filmu! Plus za piosenkę Bartosiewicz na napisach końcowych.