Wróciłam ostatnio do "Magdy M.", także żeby spojrzeć świeżym okiem. I nadal mi się podoba :)
Jasne, serial ma mnóstwo wad, a główną z nich jest scenariusz, który w kolejnych sezonach jest coraz gorszy. Jeden sezon budowany na wahaniach i wątpliwościach tytułowej bohaterki jest OK, ale cztery? Ani kwestia "porzucenia" przez ojca, ani zranienie przez pierwszego narzeczonego nie jest dostateczną podstawą do stworzenia tak beznadziejnie niepewnej siebie (w sprawach osobistych) postaci.
Serialu bronią wyraziste postacie drugoplanowe, a przede wszystkim epizodyczne. Obsada jest tu doskonała: Kasprzyk i Fronczewski jako rodzice są klasą sami dla siebie, przekonują Kasprzykowski, Bobrowski, Herman i Stelmaszyk - a w zasadzie wszyscy przyjaciele i współpracownicy Magdy i Piotra. Świetna jest Sienkiewicz jako sędzia od spraw rodzinnych, cudowna Bielska, Polony, Śleszyńska i Kurowska, niezła Szapołowska. Ba, nawet Kot świetnie się znalazł w swojej nieco absurdalnej roli.
A Brodzik i Małaszyński? Robią co mogą, żeby uratować tę swoją nadmiernie rozdmuchaną historię, a jak już nie mogą, to przynajmniej pięknie wyglądają :)
Gdyby zredukować liczbę odcinków, wycinając niekończące się spojrzenia w dal na tle kolejnych przebojów, gdyby każda sprawa Magdy nie wiązała się z jej stanem uczuciowym i gdyby sama Magda potrafiła wyciągać wnioski z tego, co faktycznie jej się przydarzyło, a nie działać na podstawie tego, co sobie ubzdurała - to byłby naprawdę świetny serial. Ale i tak da się lubić. I oglądając go, można się doskonale bawić.